Obroża elektroniczna – nasz najlepszy przyjaciel….

Chętnie podzieliłabym się, pozwolę sobie powiedzieć, swoimi doświadczeniami dotyczącymi tej cudownej rzeczy, ponieważ wierzę, choć niechętnie, że wokół nas jest dużo zdesperowanych ludzi, do których się już teraz nie zaliczamy, którzy nie dają sobie rady ze swoim czteronogim przyjacielem. Tak samo jak i my półtora roku temu.

Ponad dwa lata temu udało nam się załatwić naszego wymarzonego  pieska Rhodesian ridgeback. Miałam jeszcze wtedy dość naiwne wyobrażenie o tym, jak go sami wychowamy, przecież to nic trudnego. Myślę, że dało się temu podołać tak do pięciu miesięcy, ale nikomu nie życzyłabym tego, co nastąpiło potem. Abíšek oczywiście przybierał na sile, im dalej, tym bardziej robił z nami, co chciał, po prostu taki przywódca sfory. Na dworze wyprawiał niestworzone rzeczy, wystarczyło, że zobaczył z daleka człowieka i już za nim leciał, nie daj Boże  człowieka z psem, to był pęd, nie wspomnę już o spacerach po naszym osiedlu na smyczy, zupełna katastrofa. Nieraz wstydziłam się, że jestem do niczego i nie panuję nad własnym psem.  Nie zwracał uwagi na żadne przywoływania, w ogóle nie zwracał na nas uwagi, po prostu miał nas gdzieś. Teraz muszę przyznać, że się mu naprawdę nie dziwię. Nie umieliśmy się z nim w ogóle komunikować, wszystko robiliśmy źle i nielogicznie, niestety jest to według mnie naturalne, ludzie postępują ze zwierzętami jak z ludźmi, co jest zwykłą głupotą.Pewnego dnia  wybraliśmy się na pobliską tresurę, jak ja nie lubię tego słowa.
Cieszyłam się, że w końcu zaczniemy cos robić z naszym kudłaczem, ze ktoś nam poradzi i nasza sytuacja się poprawi. Niestety zamiast tego doczekaliśmy się niedorzecznego werdyktu, że nasz Abíšek jest agresorem i nie wiedzą, co z nim zrobić i ze powinniśmy mu założyć kolczatkę i podobne nonsensy. Wiec byliśmy jeszcze bardziej zrozpaczeni i smutniejsi nie wiedzieliśmy, co począć.Ale w końcu spotkało nas szczęście, zainteresowała mnie strona internetowa klubu kynologicznego, gdzie była możliwość ćwiczeń indywidualnych. Dla nas to był najlepszy wariant, ponieważ choć Abíšek był przyzwyczajony do innych psów, to w ich obecności nie mógł się skoncentrować, robił wszystko, tyło nie to, czego ja bym chciała. -)

Już po pierwszym spotkaniu z panem Ščučkiem wracaliśmy do domu ze wspaniałym uczuciem, z ogromną nadzieją i motywacją. Zaczęliśmy naukę od zwykłych ćwiczeń, takich jak zwracanie się po imieniu a wszystko dobrym, przyjemnym słowem.
Bawiło to zarówno mnie jak i  Abíška i z godziny na godzinę było coraz lepiej, Abíšek był bardzo pojętny i zaczęło się to objawiać w jego zachowaniu w domu. Nagle był zupełnie odmieniony, zaczął być bardziej przy nas, był zadowolony z każdego pogłaskania, z każdej pochwały, stał się większym pieszczochem niż wcześniej. Kiedy stopniowo skończyliśmy z naszymi występkami, ciągnięciem za smycz, koniecznością wskakiwania na każdego psa, przyszła kolej na elektroniczną obrożę. Do tej pory nie słyszałam o tej możliwości tresury i wychowywania na tyle, żeby się tym zainteresować. Martwiła nas jeszcze jedna rzecz – przywoływanie. Choć było o wiele lepiej, to ciągle nie mieliśmy pewności, czy Abíšek zawsze wróci, ze nie pobiegnie zapolować na jakiegoś zająca lub cos innego, ze nie rzuci się na przechodzącego obok psa lub człowieka z zakupami, na rowerze itp.

Pan Ščučka najpierw zakładał obrożę sam, sprawdzał jak Abíšek na nią reaguje i chyba po tygodniu robiłam to sama. Od razu byłam zadowolona z obroży, miałam Abíška stale pod kontrolą, mogłam go ze spokojem puścić ze smyczy, z czego on sam był najbardziej zadowolony. Dzięki obroży znów cieszyliśmy się z naszych spacerów po mieście, pokonałam strach i z wielką dawką wiary w siebie przestalam unikać idących obok psów, przeciwnie, wypatrywałam ich.  Abíšek wyczuł, ze w końcu mu ufam i zaczął wierzyć też mnie. Z biegiem czasu nauczył się, ze  nie opłaca mu się robić rzeczy, których nie chcę i zachowuje się tak, jak mnie się to podoba. Już nie jest przywódcą sfory, powiedziałabym, ze wszyscy jesteśmy równi, ale gdy powstaje problem, daje mi
go rozwiązać, czeka, jak się zachowam i tym się kieruje. Teraz ośmielam się powiedzieć, że mamy w domu poukładanego psa, który sprawia nam teraz samą radość. I choć są oczywiście chwile, kiedy nasz Abíšek sprawdza, czy nie popuścimy, pewnie, że chętnie wróciłby na utarty szlak, byłoby to dla niego wygodniejsze. W tych przypadkach wystarczy pokazać mu i przypomnieć, że nie opłacałoby się to mu
i znów przestaje. Podsumowując, dzięki elektronicznej obroży mamy już na zawsze pewność, że nasz pies jest pod kontrolą, wiem, że nie zrobi nic złego, jestem pewna, że nie spróbuje polować na zwierzęta w lesie, będzie grzeczny w mieście, miedzy dziećmi, po prostu we wszystkich sytuacjach.

Po prostu obroża elektroniczna to cudowna sprawa i wystarczy się nauczyć ją właściwie stosować, wówczas każdemu będzie dobrze służyła.

                                                                      Martina Zadinová I Abíšek

                                                                         www.abisek.estranky.cz